من کمپوت گبلاس دوست میداریم.

          یه شوور هم نداریم که بعد از چند روز وقتی از بیمارستان مرخص میشیم بیاد دنبالمون ،تو راه از اینکه چقدر دلش واسه ما تنگ شده بگه،ما هم هی کیلو کیلو قند تو دلمون آتیش بزنیم.آخرش وقتی میخواد بره ،یه پلاستیک کمپوت که برام خریده را تو اتاق ام قایم کنه که نکنه این داداش های مفت خورم دخلشون  را بیارند.

وقتی که رفت ،یه اس ام اس بزنه به این مضمون  : هر موقع  حالت بد شد لازم نیست به بقیه بگی، اسمایلی "مگه آقاتون مرده"،نکنه دوباره تا صبح درد بکشی و صبر کنی  تا بقیه از خواب بلند بشوند،به خودم زنگ بزن.